Artigo
Que bonita é a lingua da miña vida!
Escoito a voz
que me silencia:
comezo a expresar
o necesario
Estes versos de Luisa Villalta expresan moito en moi poucas palabras. A música, o teatro, a poesía... culturalmente é unha autora que abarca moitos ámbitos. Representa as inquedanzas dunha Galicia que é un referente cultural, sobre todo, se lle deixan berrar aos catro ventos a súa liberdade para ser o que quere ser.
“Sempre o teatro á procura da verdade”, ese teatro que nos fai felices, cando nos mergullamos na representación dun texto que nos envolve, que nos eleva, que nos fai entrar noutras realidades, noutros lugares, noutras vidas...
“Silencio me chaman neste tempo no que vivo porque non se me escoita”. A lingua, coa que nos expresamos no noso día a día, que...
leer más
Tiveron que pasar as vodas de prata e case as de ouro dun desfile que todos os sábados de Entroido enche as rúas de Foz de alegría. Algúns teimaban en que nunca o conseguiríamos, outros dicían que eramos demasiado modernos que non podíamos equipararnos aos entroidos tradicionais … Pero houbo xente que sempre creu que era posible. A todos os que seguistes apoiando, GRAZAS!
Pero sobre todo grazas por seguir formando parte deste evento que une o mellor de cada casa (dicían os de Burela) e non foi sin xeito, que boa parrafada lles mandamos para que acabaran coma pé do molete dos de Foz, que estabamos empeñados en que nos deran a bóla enteira e non as farangullas. E iso, se fuches dos que pensaban que non iamos insistir … pois tás que pías! Porque eche o que hai! Aquí se chove, dúas voltas. Non nos cansamos coma burras vellas, aquí tiramos do...
leer más